Η μουσική είναι τρόπος ζωής και έκφρασης.

Η μουσική μέσα από τις σκέψεις περιήγησης

Σ’ όλους τους ανθρώπους είναι ωφέλιμο να ασκούνται στη μουσική, στους Αρκάδες όμως ήταν  και απαραίτητο.  Γιατί μόνο στους Αρκάδες κατά πρώτον τα παιδιά από τη νηπιακή τους ηλικία συνήθιζαν να τραγουδούν σύμφωνα με τους μουσικούς ρυθμούς τους ύμνους και τους παιάνες με τους οποίους καθένας υμνεί σύμφωνα με τα πατροπαράδοτα ήθη τους τοπικούς ήρωες και θεούς ύστερα από αυτά με μεγάλο συναγωνισμό παίρναν μέρος σε κυκλικό χορό και έψαλλαν άσμα προς τιμήν κάποιου θεού κάθε χρόνο στα θέατρα με τη συνοδεία των αυλητών του Διονύσου. Και δε θεωρούσαν  καθόλου ντροπή να παραδεχτούν ότι δε γνωρίζουν κάτι από τα άλλα μαθήματα ούτε βέβαια μπορούσαν  να αρνηθούν το τραγούδι, επειδή όλοι το μάθαιναν  υποχρεωτικά, ούτε , εάν το παραδεχόντουσαν,  μπορούσαν  να απαλλαγούν από αυτό, επειδή αυτό εθεωρείτο στα μέρη τους ντροπή. Αυτά μου φαίνεται ότι τα θέσπισαν οι παλιοί, όχι για να καλλιεργήσουν τη φιληδονία και την επίδειξη πλούτου, αλλά επειδή από τη μια παρατηρούσαν το μόχθο του καθενός και με λίγα λόγια την κοπιαστική και σκληρή ζωή τους και επειδή από την άλλη παρατηρούσαν την αυστηρότητα των ηθών, η οποία έρχεται ως συνέπεια σ’ αυτούς εξαιτίας του ψύχους και της τραχύτητας του τόπου στον οποίο ζούσαν , η οποία υπήρχει στις περισσότερες περιοχές τους στο μεγαλύτερο μέρος.

Η μουσική είναι τρόπος ζωής και έκφρασης. Με τη μουσική ταξιδεύεις, ξεπερνάς πιο εύκολα ένα πρόβλημα και κουβαλάς μέσα σου μια μελωδία ή ένα στίχο. Μέσα στη σκέψη σου ανακατεύονται και τα ακούσματά σου και χωρίς να το ελέγχεις σε κάνουν πιο ήρεμο, πιο επιθετικό, πιο δυνατό, πιο αισιόδοξο και όμως τελικά στην εποχή μας πιο εύκολο, πιο συμβιβασμένο και πιο βουτηγμένο στη σκοτεινή σου άγνοια.